Bizim evde 2 canavar var bu aralar.Biri almış başını gidiyor diğer ,ise yeni yetme ama boynuz kulağı geçer hesabı geçti de gidiyor bile. Biz bu 2 yaş sendromunu ağır geçirenlerdeniz sanırım.Evde sürekli bir tiyatro yaparmışcasına sürekli gülümseyen yaptıklarımıza çok ama çok dikkat eder bir şekildeyiz Biri bizi gözetliyor evinde olsak böyle oluruz heralde.Durucuk herşeyi kendim ben yapma halinde Bir işi yapmadan önce düşünmeliyim Duru mu ayapacak ben mi diye.Genelde duru oluyor bunun cevabı .
Şuan evde kapı açma işi Durunun kim o? diye sorulduktan sonra kapı açılır....Banyonun ışığını yakma işi Duru nun içerden basamağı alınır ışığın altına konur ve ışık yakılır.Sıra geldi çişe.İlk önce eşofman ve külot aşağı indirilir dışarı çıkarılan basamak tekrar içeri tuvaletin önüne konur ve basamağa çıkılıp KENDİ çişi yapılır peçeteyle silinir ve tekrar eşofman yukarı çekilir...O basamak ordan alınır lavobanın önüne konur eller yıkanır ışık kapatılır ve tuvaletten çıkılır.İçiniz şişti dimi :))))Aynen hepsi buraya yazdığım uzunlukta yapılıyor. Yanlışlıkla içinden bir tanesini biz yapmış olmayalım kendini yerlere atıyor ve başlıyor çırpınmaya.Bir de bunun gece tarafı var:)Duvarla yatak arasına girmiş ayak... siz ona acıyıp yanlışlıkla çıkartırsanız film koptu demek o onu oraya ferahlasın diye koymuş siz kim oluyorsunuz da sıkıştı zannedip çıkartıyorsunuz niye anlamıyorsunuz duruyu......Böyle bir anla karşılaştığımızda da eğer dokunulmayacak şekildeyse uzaklaşıyoruz yanından dikkatini farklı bir yöne çekmeye çalışıyoruz.Bu işler böyle sürüp geçiyor. Önemli olan bu sendromalrdan bile zevk duymamız.Çok fazla olmuyor.Hoş bizde robot değiliz bizimde bir sabır noktamız var ama en aza indirmeye çalışıyoruz .Çıldırıyoruz küsüyoruz özürler dileniyor öpüşüyoruz barışıyoruz. Sonuç hepimizin mutlu olması .Bu anlık krizlerin gelip geçmesi dileğiyle sendromların daha yumuşak geçmesi dileğiylee.......
Yani kısacası şu masumluğu şu güzelliği şu duruluğu hiç unutmamak akıldan çıkarmamak lazım.Bakınız fotoya.....
